KULANG ANG PANGHABANG-PANAHON

KULANG ANG PANGHABANG-PANAHON

Isinulat ni: Kesiah Mendigoria Cabrera

Minsa’y ako’y tumalikod at lumayo,

Madalas masaktan at mabigo;

Naranasan ko ding madapa sa pagkakatayo;

At ibalewala ang nararamdaman ng aking puso.

Ngunit hindi maipaliwanag na kasiyahan

Ang aking naramdaman,

Sa Iyong pagdating,

Ngiting ‘di mapantayan.

O Dios na humilom ng sugat sa aking puso,

Nagpalaya sa magulong isipan mula sa pagkakabilanggo;

Nagpatawad sa aking mga kasalanan;

At nagmahal sa akin ng walang-hanggan.

Kung ako’y bibigyan ng pagkakataon na Ika’y pasalamatan,

Uumpisahan ko na ngayon;

Dahil sa dami ng Iyong ginawa;

Kulang ang panghabang-panahon.

Mula sa paglikha Mo sa mundo maging sa tao,

Hanggang sa pagtubos ng aming kasalanan na Ikaw ang umako;

Sa paggawa ng ‘di mabilang na himala at kababalaghan;

Nagbigay buhay, daan at katotohanan.

Kulang ang mga Salita maging ang mga kataga,

Na nagsasabing “Salamat sa lahat-lahat.”

-kish.